Źródło: http://www.sloneczna9.pl/
Autor(ka): Anna Kubiak
Najogólniej można powiedzieć, iż przedszkole wspiera wczesny rozwój dziecka we wszystkich sferach, pomaga określić własną tożsamość, przygotowuje do podjęcia nauki w szkole.
Dobrej jakości przedszkole powinno:
-Pomagać dzieciom w radzeniu sobie z problemami emocjonalnymi, poznawczymi, motywacyjnymi;
-uczyć dzieci optymizmu, wiary i zaufania we własne siły oraz otwartości na potrzeby innych
-kształtować umiejętność koncentracji na zadaniach, wdrażać do wytrwałości, samodzielności i odpowiedzialności;
-wspomagać indywidualny rozwój, prowadzić działania kompensujące braki edukacyjne i deficyty kulturowo-społeczne środowiska
-wspomagać w pełnieniu funkcji wychowawczych
-W przeprowadzonych badaniach przytaczanych w raporcie Komisji Europejskiej z 1995 r. poświęconym wychowaniu przedszkolnemu podkreśla się, że od jakości dziecięcych doświadczeń edukacyjnych zależy sukces w szkole a nawet jakość życia człowieka.
Można te stwierdzenia przełożyć na prosty język starego przysłowia, ” czym skorupka za młodu nasiąknie tym na starość trąci”
Myślę, że to krótkie wprowadzenie rozwiało wątpliwości i przekonało o tym, iż przedszkole pełni ważny element w wychowaniu dziecka.
Z drugiej strony wiemy, iż musi minąć trudny czas adaptacji, aby rodzice i dzieci mogli się o tym przekonać.
Czerwiec – to w przedszkolu czas pożegnań najstarszych przedszkolaków. Gdy ze łzami w oczach, wszyscy wzruszeni (dzieci, ich rodzice i nauczycielki, które przez parę lat pomagały w wychowywaniu tych dzieci), co roku żegnamy naszych przedszkolaków, którzy po wakacjach już będą uczniami, to nie każdy z nas pamięta, jak to było kilka lat temu, gdy po raz pierwszy większość z nich musiała się rozstać z rodzicami i zostać w przedszkolu.
Korzystając ze swoich doświadczeń nauczycielki przedszkola, chcę podzielić się swoimi refleksjami, radami, które mam nadzieję przyczynią się do zmniejszenia stresu związanego z wkroczeniem dziecka w świat przedszkolaka.
Przekroczenie progu przedszkola wiąże się ze zmianami w życiu dziecka, łzami dzieci i ich rodziców, lękiem i strachem przed nieznanym.
Harmonijnie rozwijające się dziecko poradzi sobie z tymi problemami po kilku dniach lub po kilku tygodniach.
Są także dzieci, które nie dojrzały psychicznie i emocjonalnie ( dotyczy to głównie trzylatków, choć może zdarzyć się także starszym dzieciom) do rozpoczęcia kariery przedszkolaka i trzeba będzie zastanowić się czy nie zrezygnować z przedszkola i spróbować ponownie za rok.
Jak przygotować dziecko, aby adaptacja przebiegała jak najbardziej “bezboleśnie”.
Adaptacja to reakcja przystosowawcza organizmu do zachodzących zmian.
Pierwszy dzień w nowej sytuacji to niewątpliwie przekroczenie przez dzieci po raz pierwszy progu przedszkola. Tym bardziej sytuacja jest trudna, gdy wiąże się z powrotem, po urlopie wychowawczym mamy do pracy. W tym momencie zaczyna się dramat dorosłych i ich pociech.
Aby ta sytuacja była jak najmniej stresująca należy się do niej dobrze przygotować.
Ponieważ rodzice, szczególnie tych najmłodszych przedszkolaków przeżywają to nowe wyzwanie niejednokrotnie znacznie bardziej od swoich pociech tak, więc adaptacja powinna dotyczyć malucha oraz jego rodziców. Dzieci wspaniale wyczuwają stany emocjonalne dorosłych, a jednym z mocniejszych uczuć jest strach tak, więc od dorosłego wiele zależy.
Adaptacja jest procesem długotrwałym, dlatego przygotowania należałoby rozpocząć już w momencie podjęcia decyzji o zapisie dziecka do przedszkola.
Dobry plan ( strategia) jest połową sukcesu, a poświęcona temu energia i czas na pewno będą procentować w przyszłości.
W jaki sposób rodzice mogą się przygotować – należy uporać się z własnymi lękami, aby nie udzielały się one dzieciom:
1.Pogodzić się z nową sytuacją – potraktować w sposób naturalny, jako kolejny etap związany z wychowaniem, stworzyć poczucie bezpieczeństwa.
2.Dowiedzieć się, jakie potrzeby mają dzieci w wieku przedszkolnym, jakie są charakterystyczne cechy 3 latka.
3.Poznać przedszkole -rozwiać swoje wątpliwości, zainteresować się, jaki obowiązuje rozkład dnia, ile jest dzieci w grupie, zobaczyć jak wyglądają sale, poznać przykładowy jadłospis, poznać ofertę zajęć dodatkowych, gdy już zdobędziemy wiedzę podstawową na pewno łatwiej będzie można się do nowej sytuacji przygotować – tak, więc przedszkole to nie będzie już widmo, które spędza sen z naszych powiek, ale konkretny budynek, odpowiednio przystosowany do potrzeb dzieci z wysoko wykwalifikowaną kadrą. Która nie tylko zaopiekuje się naszymi pociechami, ale niejednokrotnie będzie pomocą dla nas w rozwikłaniu trudnych sytuacji wychowawczych.
4.Wziąć udział w zebraniach, spotkaniach adaptacyjnych, dniach otwartych. Wybrać się z dzieckiem do ogrodu przedszkolnego w czasie, gdy bawią się dzieci, dowiedzieć się, która nauczycielka od nowego roku obejmie wychowawstwo w grupie, poznać z nią swoje dziecko, pokazać mu budynek przedszkola z zewnątrz, wejść z dzieckiem do środka pokazać szatnię, dużo rozmawiać.
5.Zadawać pytania dyrektorowi, nauczycielkom, personelowi oraz rodzicom, którzy już znają to miejsce oraz udzielać rzeczowych odpowiedzi na pytania swoich dzieci, by rozwiać wszelkie wątpliwości.
6.Pomyśleć o zorganizowaniu pierwszych dni w taki sposób, aby adaptacja przebiegała bez pośpiechu, ( z którym zawsze związane są przykre emocje i nie służą dobremu wejściu w nową sytuację),pomyśleć o możliwości przebywania przez jakiś czas w sali swojego dziecka, może o wcześniejszym odbieraniu go, z czasem o stopniowym wydłużeniu pobytu.
7.Nauczyć się słuchania swojego dziecka tzn. dostrzegania i akceptowania jego uczuć ( nie zaprzeczania im) -płaczu, złości, spontanicznej radości, lub po prostu złego humoru.
8.Zabronione jest straszenie ( nawet bezwiedne) przez stwarzanie atmosfery groźby, kary, ostrzeżenia przez “niewinne” powiedzenie np. zobaczysz w przedszkolu to cię nauczą, lub jak nie będziesz grzeczny to pójdziesz do przedszkola….
9.Skończyć z nadopiekuńczością, nauczyć się konsekwencji postępowania, aby nasze obietnice nie były gołosłowne, (jeśli coś obiecamy to dotrzymujmy słowa).
Tak przygotowany rodzic może przejść do etapu drugiego, który związany jest z przygotowaniem dziecka do roli przedszkolaka.
1.Rozmawiamy z dzieckiem o wszystkim, czego już dowiedzieliśmy się na temat przedszkola, idziemy na spacer tą drogą, którą będzie chodziło do przedszkola, zapoznajemy go z nowym środowiskiem.
2.Stopniowo przyzwyczajamy dziecko do pozostawania pod opieką osób trzecich ( oczywiście, do których mamy zaufanie), szczególnie, gdy dziecko nie miało takich doświadczeń i stopniowo ten czas wydłużać. Może to być najpierw w naszym domu, potem np. u cioci, lub w piaskownicy pod opieką znajomej mamy.
3.Coraz bardziej usamodzielniamy dziecko w zakresie samoobsługi (korzystanie z ubikacji, samodzielność w jedzeniu, rozbieraniu się) to bardzo ułatwi start.
4.Nauczmy dziecko porozumiewania się, komunikowania swoich potrzeb w taki sposób, aby nowi opiekunowie mogli je zaspakajać. 5.Wprowadźmy, ( jeśli do tej pory to nie funkcjonuje) stały harmonogram dnia, głównie pory chodzenia spać i wstawania o takiej porze, o jakiej dziecko będzie budzone przed wyjściem do przedszkola.
6.Zmiana jadłospisu, zbliżonego do przedszkolnego- na pewno rozstanie z butelką, jeśli nie nastąpiło to do tej pory- nauka gryzienia. 7.Organizujmy spotkania z dziećmi, aby nauczyć nawiązywania kontaktów z rówieśnikami.
Jak przetrwać pierwsze trudne dni.
Podsumowując te przygotowania, kilka rad:
1.Rozmawiamy z dzieckiem o jego wątpliwościach.
2.Akceptujemy uczucia dziecka.
3.Unikamy pośpiechu, aby zdążyć przytulić dziecko i spokojnie pożegnać się z nim
4.Stosujemy małe dawki- stopniowo wydłużamy pobyt.
5.Nie wymykamy się cichaczem, dziecko poczuje się oszukane i straci zaufanie)
6.Dotrzymujemy danego słowa (głównie pory odbierania).
7.Pomagamy w samodzielności przez rozsądne ubrania (luźne spodnie- najlepiej na gumce, bluzy bez guzików, kapcie bez sznurówek).
8.Zaopatrzmy dziecko w opiekuna w postaci ulubionej przytulanki ( nie zapomnijmy jej zabrać z przedszkola z powrotem).
9.Zostawmy numer telefonu kontaktowego.
10.Zaufajmy przedszkolu.
11.Uśmiechnijmy się!
